بسم الله الرحمن الرحیم

سلمان فارسی حکایت می‏نماید: روزی در حضور رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله نشسته بودیم که ناگاه شخصی بیابان نشین از طایفه بنی عامر وارد شد؛ و پس از سلام اظهار داشت: یا رسول اللّه! مأموری از سوی حضرتعالی آمد و ما را به اسلام و نماز، روزه و جهاد در راه خدا دعوت کرد و چون دیدیم کارهای خوب وپسندیده‏ای است پذیرفتیم. سپس آن مأمور، ما را از زنا، دزدی، غیبت، تهمت و دیگر کارهای زشت نهی کرد و ما نیز اجتناب کردیم. پس از آن گفت: واجب است که دوستدار دامادت - و پسر عمویت علیّ بن ابی طالب باشیم، علّت آن چیست؟ آیا آن هم عبادت است؟! رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله ، فرمود : به پنج علّت واجب است دوستدار و تابع او باشید: اوّل آن که بعد از جنگ بدر نشسته بودم که جبرئیل امین نازل شد و اظهار داشت: خداوند، سلام می‏رساند و می‏فرماید: کسی را دوست ندارم، مگر آن که دوستدار علیّ باشد و کسی را دشمن ندارم مگر آن که دشمن او باشد. دوّم آن که در جنگ اُحد بعد از دفن عمویم حمزه نشسته بودم که جبرئیل آمد و گفت: خداوند می‏فرماید: نماز را جز بر بیماران؛ وروزه را جز بر بیماران مریض و مسافران؛ و حجّ را جز بر فقراء ومستمندان، و زکات را جز بر تهی‏دستان واجب کردم. ولیکن دوستی علیّ بن ابی طالب را بر تمامی افراد مکلّف، در هر حالی که باشند، واجب نموده‏ام. سوّم آن که خداوند متعال برای هر چیزی سیّد و سروری قرار داد، مانند آن که قرآن را سرور تمامی کتاب‏های آسمانی؛ و جبرئیل را سرور ملائک؛ و مرا سرور تمامی پیامبران؛ و علیّ را سرور همه اوصیاء قرار داد، پس دوستی من و دوستی علیّ، سرور تمامی عبادات و طاعات خواهد بود. چهارم آن که خداوند محبّت علیّ را در قلب مؤمنین مستقرّ نموده است. پنجم آن که جبرئیل خبر داد که روز قیامت، جایگاه من و علیّ کنار عرش الهی خواهد بود.

بحار الأنوار: ج 27، ص 128، ح 129.